که موشکافی زوایای آن، می‌تواند در ترسیم راهبرد جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این پیام‌ها کمک‌رسان باشد؛یک: پیشنهاد جدید ترامپ به ایران در نمای نخست نشان از خواسته او در دوری از گزینه رویارویی نظامی با ایران دارد و در نمای دیگر او با برداشتن هر پیش‌شرط برای گفت‌وگو با ایران، ثابت کرده که مذاکره مستقیم با تهران برایش از اهمیتی حیاتی در پیگیری اهدافش در سیاست خارجی برخوردار شده است.
دو: بی تردید تحولات باب‌المندب و پیامدهای منفی آن بر نفت و انرژی، آثار مخربی داشته و ترامپ ناگزیر بوده تا ضرباهنگ مناسبات پرتنش با ایران را به طور عاقلانه‌ای کنترل سازد. به این معنا که در پرتو رخدادهای باب‌المندب هرگونه تشدید صحنه میدانی در حالی که دولت امریکا، ابزارهای لازم را برای مقابله و تحرک فعالانه در صحنه عملی، در اختیار نداشته، می‌تواند به آشفتگی در بازار نفت و تضعیف موقعیت ترامپ در عرصه خارجی بینجامد.
سه: درخواست مذاکره با ایران در کنار مواضع تعدیل شده پمپئو نسبت به کشورمان در حالی است که کاخ سفید همچنان به رویکرد تحریم ایران به عنوان یک اهرم مؤثر برای پیشبرد اهدافش نگاه می‌کند و می‌کوشد با فشار حداکثری بر ایران، زمینه‌های داخلی پذیرش درخواست مذاکره امریکا را فراهم سازد.
چهار: به دنبال خروج امریکا از برجام، ترامپ میل شدیدی دارد تا با ترغیب و واداشتن تهران برای نشستن بر سر میز مذاکره مستقیم، پاسخ قاطعی به منتقدان خروج از توافق هسته‌ای بدهد و به این ترتیب دست برتر را در محافل داخلی و خارجی امریکا و همچنین در افکار عمومی این کشور داشته باشد.
پنج: مقام‌های جمهوری اسلامی در مواجهه با چنین رویکرد زیرکانه‌ای از سوی ترامپ باید از زبان اقناعی و منطقی بهره گرفته و مانع از تأثیرگذاری رئیس جمهوری امریکا بر رویکرد سایر شرکای امریکا در قبال جمهوری اسلامی شوند. دیپلماسی عمومی یکی از روش‌هایی است که ایران می‌تواند با استفاده از آن بر افکار عمومی و سایر کشورهای غربی طرف مبادله با ایران تأثیر بگذارد و از آن برای حق دفاع مشروع و حق حیات ایرانیان در زندگی مسالمت‌آمیز در پرتو حفظ فرآیند صادرات نفت و مبادلات بانکی براساس روال طبیعی سابق و گشایش در همکاری‌های بین‌المللی‌اش استفاده کند.
شش: دیپلمات‌ها بایستی با سنجش صحیح تمامی مؤلفه‌ها و چشم‌اندازهای فراروی ایران از جمله درک صحیح موازنه قدرت در سطح منطقه‌ای و نگاه واقع‌بینانه از ظرفیت‌های پایه‌ای کشور در زمینه‌های اقتصادی و سیاسی و منطقه‌ای در کنار بحران‌های داخلی اقتصادی کشور، مناسبات ایران و امریکا و تنش‌های پیش روی آن را مدیریت کرده و تأمین منافع ملی را با لحاظ کردن مؤلفه‌های یاد شده دنبال کنند.
